Je zweeft. Letterlijk. Slechts het touw houd je fysiek van de grond. Maar verder zweef je. De bondage schijnt je niet te hinderen. Je bent helemaal los van de grond. Alle gevoel voor tijd schijnt je te hebben verlaten. Een gevoel dat verder gaat dan... dan.... schitterend hoe het je in trance houd. Hoe het je laat zweven. Wat moet dat heerlijk zijn.

Mijn besluit is genomen.
Dit is mijn keus. Dit is mijn leven. Dit is wat ik ben en dit is wat ik wil zijn.
Ik vind het heerlijk om de randen van jou emoties af te tasten.
Kijken hoe ver jij wil gaan in jou houden van mij.
Doe je echt alles voor me?
Ga je echt tot voorbij het randje?
Geef je vrijwillig het diepst van je zelf?
Van wat je aankan?
Geestelijk en lichamelijk.
Want zo veel wens ik dat je mij geeft.
Het is niet de pijn die ik je bezorg, maar de overgave die je mij biedt.
Want ik wil je overgave zo graag.
Als je bijna onhoorbaar zegt, ”Dank u wel meester”
Dan weet ik weer waar voor ik leef.
Ik wil je raken. Niet fysiek maar in je ziel. Tot dat vervaagt waar ik ophoud en jij begint.

Je bent nog nauwelijks aanspreekbaar. Mompelt iets onverstaanbaars. Je rilt over heel je lijf. Je tanden klapperen. Het is genoeg. Ik maak je los en leg je voorzichtig op het bed. Heb je 't koud ? vraag ik. Je rilt alleen maar. Ik zie een traan op je wang. Kus 'm weg streel je wang en trek het dekbed over je heen. Ik voer je koel water uit mijn mond. Trek je tegen me aan. Zo blijven we liggen. Na een tijdje vraag ik heb je nog dorst. En ik voer je water. Van mijn mond naar jouw mond. Je zweeft. En ik laat je. Kijk naar je. Hoe je dromerig weg kijkt. Je glimlacht zonder mij te zien. Dank je zeg je heel zacht. Ik versta je niet. Wat zeg je nou. Dankjewel meester zeg je dan. Dan voel ik hoe je me vast pakt. Hoe waanzinnig veel je om me geef. Voor je eindelijk in slaap valt smeer ik je hele lijf in met arnicaolie. Als ik naast je lig kruip je tegen me aan en slaap je in mijn armen. Mijn sub. Mijn Didi.