Als we de volgende morgen wakker worden word de schade pas goed duidelijk. Diep rode striemen op haar rug. Blauwe plekken op haar kont.

"Had je niet eerder rood kunnen roepen?" vraag ik haar.

"En dan?, buigen ?? Never."

"Zou jij het zo willen?" Vraag ik haar weer.

"Met jou ?... dat zou je niet kunnen."

"Waarom denk je dat". 
Maar ze had gelijk. Ik kon het ook niet. Althans niet met haar. Haar wil was mij te sterk. Ze liet zich niet domineren. Door niemand en zeker niet door mij. Maar ik had die blik in haar ogen gezien. De blik van een relsub. En dat is wat ik wou. Niet in de zelfde vorm als Henk en Mirjam. Maar het beest in mij was gewekt. We swingde vaak en gingen naar kinky feesten. Monika werkte vaak tot vroeg in de morgen. En ik overdag. Wat maakte dat we elkaar weinig zagen. Als we bij elkaar waren vrijden we. Speelde we. Kinky. Best heftig vaak. Dan zag ik die blik weer in haar ogen. Maar nooit was ze echt onderdanig. Daar wilde ze niet aan toe geven. En toch zag ik iets aan haar. Iets dat ze niet wilde zeggen. Ergens diep in haar ogen zag ik dat zij het ook wilde. Maar ze gaf mij geen enkele ruimte. Geleidelijk aan werd het onderwerp belangrijk in onze relatie. Monika gaf aan niet verder te willen met bdsm. "Maar je genoot er toch van. Dat Kun je toch niet ontkennen". Vroeg ik haar. "Ja" zij ze "maar wij hebben die klik niet. Dat is er of dat is er niet. Dat Kun je niet leren of uitleggen. 'T is er of niet. We hadden het druk ieder met ons eigen werk. Ieder met ons eigen dromen. Monika wilde wel een wild kinky spel maar het maakte haar weinig uit met wie. Behalve met mij. Naarmate mijn verlangen naar een sub groeide groeiden we verder uit elkaar. 
Toen de relatie z'n definitief einde naderde wist ik een ding zeker. Ik wilde nooit meer van iemand houden. Dat was niks voor mij. Liefde maakt soft. En dat is net wat ik niet meer wou.