Als de zomer nadert komt ook het tienjarig bestaan van de kliniek in zicht. Sandra heeft de opdracht gekregen om een uitgebreid diner te organiseren. En een groot aantal prominenten uit te nodigen. Midden in Breda vindt ze een sjiek restaurant waar ze voor veertig gasten reserveert. Collega’s, studiegenoten, zakenvrienden en naaste familie. De dag nadert. Sandra heeft het druk nu Melissa er niet meer werkt. Ze is vorige maand met man en grote verhuiswagen naar het zuiden vertrokken. Jammer vind Sandra. Ze kon het heel goed vinden met Melissa. Haar werk als secretaresse in de kliniek had ze snel onder de knie. Wat maakte dat Melissa de laatste weken niet veel meer te doen had. De organisatie van de feestelijkheden rondom het tienjarig bestaan van de kliniek maakt echter dat ze nu haar handen vol heeft. Maar ze is zeker van plan te laten zien wat ze kan. Een aantal mensen zullen een speech willen houden. Om het een en ander in goede banen te lijden neemt Sandra haar taak bloed serieus. En dus zal ze Louise bij de organisatie moeten betrekken. Ze maakt een afspraak met haar om het een en ander met haar te bespreken. Bovendien geeft het haar de gelegenheid om te zien waar Richard woont en kennis te maken met zijn vrouw. Ze is die ochtend al heel vroeg aanwezig om nog wat dingen te regelen voor als ze er straks de hele middag niet is. En ook de lunch schiet er bij in. Onderweg naar Louise eet ze nog wel even een boterham in de auto. Het navigatiesysteem leid haar feilloos naar het huis van haar meester en zijn vrouw. Richard heeft haar al heel wat verteld over Louise. Maar toch voelt ze de spanning in haar lijf toenemen als ze de brede straat met de hoge bomen in rijd. Links en rechts staan prachtige villas. Soms verscholen in gigantische tuinen. Voorover gebogen over het stuur zoekt ze naar de huisnummers. Als ze bijna aan het eind van de straat is heeft ze het nog niet gevonden. Toch moet het aan deze kant van de straat zijn. “uw bestemming bevind zich aan de rechterkant”klinkt het dan uit de navigatie. Stapvoets rijd ze verder maar ziet geen nummer 18. Ze schrikt als er achter haar iemand claxonneert.  Als ze haar auto gekeerd heeft ziet ze op een gemetselde kolom van een smeedijzeren hek nummer 18. Het hek staat open. Ze stuurt haar auto de oprijlaan op verbaast over de grote van de tuin. De eeuwen oude bomen. De vijver met de waterlelies. Ze parkeert onder de carport. Naast de cabrio van Louise. Ze loopt naar de voordeur. Vijf  gemetselde treden op. Dan staat ze voor de deur. Haalt diep adem en belt aan. De gong galmt door de hal. Het blijft dood stil. Sandra kijkt door de ruitjes in de deur. Ziet een grote hal met een marmeren vloer. Twee bloempotten van een meter hoog met exotische palmen aan weerszijde van een goudomlijste spiegel. Ze strekt haar arm naar de bel als ze voetstappen dichterbij hoort komen. Dan gaat de deur open en kijken de twee vrouwen elkaar aan. “Sandra Vonk. Goede morgen”Louise opent de deur verder om Sandra binnen te laten. Haar uitgestoken hand negerend. Dat begint al goed denkt Sandra met een glimlach. “Stond je al lang voor de deur? Ik zat achterbuiten in de tuin, wist niet zeker of ik de bel hoorde” “nee hoor. Net” je wist toch dat ik kwam denkt ze. “je woont hier schitteren”zegt ze vriendelijk. Steevast van plan haar sympathie te winnen. Sandra kijkt om zich heen. Stapt de woonkamer in. Hier kan je wel een feestje bouwen denkt ze. “Koffie?” “Ja lekker Louise” Louise is wel een beetje verrast dat deze vriendelijke vrouw haar bij haar voornaam noemt, maar toch. “Waar wil je zitten? Hier aan tafel in de eetkamer of.. “ “zat je niet lekker in de tuin net?” het is begin mei en het voorjaar zonnetje lokte hen naar buiten. Sandra pakt haar kopje koffie aan en loopt met Louise naar het terras in de tuin. “heb je het naar je zin bij de kliniek?” “ja. Zeker. Druk dat wel. Maar een fantastische team om mee te werken”. Ze pakt haar aantekeningen uit haar tas en gaat aan de tafel op het terras zitten. Ze heeft haar zaken goed voor elkaar. Louise kijkt aandachtig naar het draaiboek en de gastenlijst. Sandra geeft haar alle ruimte voor kritiek en of aanmerkingen. Ze kan er goed beschouwd eigenlijk geen speld tussen krijgen. En al gauw dwaalt het gesprek af naar een wat minder zakelijk onderwerp en kletsen de dames over van alles en nog wat. Louise is blij met de aandacht die Sandra haar schenkt. “wil je iets anders drinken?”vraagt ze als Sandra eindelijk haar laatste slokje koffie drinkt. Maar Sandra moet nog rijden zegt ze. “glas water is prima” Louise brengt de koffiekopjes binnen en komt terug met een glas water en een fles witte wijn. Als Louise een wijntje voor zich zelf in schenkt, kijkt ze nog even naar Sandra. Die zegt “ach doe ook maar”ze kiept haar glas water bij de viooltjes op de tafel en laat zich een glas wijn inschenken. Als Sandra na haar bezoek aan Louise onderweg naar huis is weet ze meer dan ze had gehoopt. Dat laatste glas wijn had ze niet moeten nemen. En het leek haar dan ook verstandig om naar het station te rijden en de trein naar huis te nemen. De volgende ochtend zal ze ook met de trein naar haar werk komen en later haar auto ophalen. Louise heeft besloten om een weekje bij haar vriendin Vivianne in katzand te gaan logeren. Richard zegt daar echt geen tijd voor te hebben. En verheugt zich op een weekje met Sandra. Toen Frits hoorde dat zowel Richard als Sandra er vrijdag niet zouden zijn werd zijn vermoeden bevestigt.